Opowieści 1.38.

W domu Stefci Kamińskiej panuje miła rodzinna atmosfera. Stefcia pyta męża:

- I jak się dzisiaj czujesz?

On leżąc w łóżku odpowiada:

- A wiesz, że coraz lepiej. To pobyt w domu tak na mnie działa. Codziennie jestem coraz silniejszy i czuję się coraz lepiej. Pobyt w szpitalu działał na mnie przygnębiająco.

Stefcia spytała:

- A co byś zjadł na śniadanie?

On odpowiedział:

-Wszystko co zrobisz będzie dobre w porównaniu   z  tym co było w szpitalu.

Stefcia zaproponowała:

- Zrobię ci jajecznicę. Taką jak lubisz.

Kaziu odpowiedział:

- Czytasz w moich myślach.

 Przed południem pod ich dom podjechał jakiś samochód osobowy. Stefcia podeszła do okna i powiedziała:

- To z twojej pracy. Wysiada dwóch tych co z nimi dojeżdżasz do pracy, jeszcze  jeden, jakiś nieznajomy i jakaś młoda kobieta.

Kaziu podszedł do okna i powiedział:

- Ten trzeci to nasz główny kierownik z budowy, a tej kobiety nie znam. A co oni mogą chcieć ode mnie?

Stefcia wyszła do drzwi. Pierwszy wszedł kierownik i powiedział:

- Dzień dobry, chcieliśmy odwiedzić pana Kazia. Czy możemy? My jesteśmy jego kolegami z pracy.

Stefcia odpowiedziała:

- Dzień dobry, Zapraszam.

Koledzy podeszli do Kazia:

- No, cześć Kaziu- podali mu rękę.

Przywitał się też kierownik:

- Witam pana, panie Kaziu. Chciałem panu przedstawić panią Aldonkę. To jest pani z naszej centrali  w Warszawie.

- Dzień dobry wszystkim. Proszę siadajcie - powiedział Kaziu.

Stefcia spytała się:

- A może napijecie się kawy?

- Bardzo chętnie.- odpowiedział kierownik, a pani z Warszawy wtrąciła:

- Jeśli można , ja poproszę o herbatę. Nie chcielibyśmy jednak sprawiać kłopotu.

Stefcia:

- Ależ to żaden kłopot. Nie spodziewałam się gości i nie mam nic słodkiego do kawy czy herbaty.

Odezwał się kierownik:

- Nic nie trzeba. A jak się pan czuje panie Kaziku?

Kaziu odpowiedział:

- Coraz lepiej i chciałbym już wracać do pracy.

Kierownik na to:

- No bez przesady. Trzeba odpoczywać i wydobrzeć tak jak zalecają panu lekarze. Pewnie zastanawia się pan co my tu robimy w takim składzie. Otóż powiem, że nie jesteśmy tu  na kontroli wykorzystywania zwolnień lekarskich. Chcieliśmy pana odwiedzić i nie tylko.

Kierownik zrobił chwilę przerwy jakby zastanawiał się co powiedzieć. Pani Aldonka wydawała się jakaś zdenerwowana. Kierownik po chwili przerwał milczenie:

- Może przejdę od razu do rzeczy najważniejszych. Nie wiem jak to panu powiedzieć?- po chwili dodał:
- Po tym, jak pan zasłabł w pracy, pana koledzy opowiadali o pana kłopotach  z tymi alimentami. Mówili, że pan nie poczuwał się do żadnej odpowiedzialności i nie wie co to jest.  Na następny dzień w pracy dzwoniłem do biura do Warszawy, żeby jeszcze raz wszystko wnikliwie sprawdzili. Wczoraj do mnie oddzwonili i okazało się, że  na innej naszej budowie pracował inny  Kazimierz Kamiński. Odszedł z pracy. W tym samych czasie przyszło zajęcie komornicze wynagrodzeń na nazwisko  Kamiński Kazimierz i pomyłkowo zaczęli panu potrącać.

Kaziu aż usiadł na kanapie.

Kierownik dalej ciągnął:

- Proszę się tylko nie denerwować. Chcieliśmy pana bardzo przeprosić za tak fatalną w skutkach pomyłkę i za wszystko.

Kaziu przerwał kierownikowi:

- To my o mało się nie rozwiedliśmy!  Ile przeszliśmy nerwowych sytuacji i o mało nie dostałem zawału. A kto nam to zwróci?

Kierownik dodał:

- Bardzo nam przykro, że tak się stało.

Pani z Warszawy odezwała się:

- To jest moja wina i moje niedopatrzenie. Ja bardzo pana i pana rodzinę przepraszam.  Podając  kopertę Kaziowi dodała:  - Tu są potrącone panu,  niesłusznie, wynagrodzenia za  trzy miesiące. Są one powiększone o odsetki za zwłokę w wypłacie. Nie mam słów, żeby wyrazić  jak bardzo jest mi przykro. Przepraszam pana.

Odezwał się kierownik wyjmując jakieś papiery z teczki:

- Panie Kaziu, to ze strony firmy wyszło to całe zamieszanie. W ramach rekompensaty mam dla pana, żony i dzieci opłacone na lipiec skierowanie  na wczasy do Kołobrzegu. Firma chciałaby jakoś zadośćuczynić za to co  wyszło z naszej winy.

Kaziu spojrzał na żonę, a ona na niego. Uśmiechnęli się do siebie. Kierownik wręczył Kaziowi skierowanie. On podziękował:

- Dziękujemy. Nigdy nie byliśmy na wczasach rodzinnych. Chętnie skorzystamy.

Wszyscy powoli zbierali się do wyjścia. Pani Aldona spytała się:

- Chciałabym się spytać:, Czy nie będziecie państwo dochodzić odszkodowania od nas za doznane krzywdy spowodowane pomyłką?

Kaziu stanowczym tonem odpowiedział :

- Nie.  Ja przez chorobę i te przejścia zobaczyłem jaka wspaniałą mam rodzinę. Wiem, że mogę na nich zawsze liczyć. Wiem też jaki jestem dla nich ważny, a oni dla mnie.

Pani Aldona czuła się zadowolona z wizyty i jej efektów : - Mamy jeszcze kłopot, bo pieniądze poszły do komornika i zostały wypłacone tamtej kobiecie. Tamten drugi już nie pracuje i nie możemy ich odzyskać. Będziemy musieli dochodzić z powództwa cywilnego na drodze sądowej, ale to już nasza sprawa. Życzymy panu dużo zdrowia.

Pracownicy firmy odjechali, a Kaziu powiedział do żony przytulając  ją:

- Wszystko dobre co się dobrze kończy, a w lipcu wyjeżdżamy.

Pozostałe części